İÇ DÜNYAM…!

 Bilgisayarın başına oturdum. Ne yazacağımı düşünmeye başladım. Kafam  o kadar karışık ki, ne yazmam gerektiğine bir türlü karar veremedim. Bu yüzden de,  bu yazımda iki şairden aldığım ve çok sevdiğim iki şiiri size aktaracağım.

İlk’i Nazım Hikmet’den:

Bugün Pazar

Bugün pazar. Bugün beni ilk defa güneşe çıkardılar. Ve ben ömrümde ilk defa gökyüzünün bu kadar benden uzak bu kadar mavi bu kadar geniş olduğuna şaşarak kımıldamadan durdum. Sonra saygıyla toprağa oturdum, dayadım sırtımı duvara. Bu anda ne düşmek dalgalara, bu anda ne kavga, ne hürriyet, ne karım. Toprak, güneş ve ben… Bahtiyarım…

*****

İkincisi ise Can Yücel’den:

Hayatta ben en çok babamı sevdim

 Hayatta ben en çok babamı sevdim

Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk

Çarpık bacaklarıyla ha düştü ha düşecek

Nasıl koşarsa ardından bir devin

O çapkın babamı ben öyle sevdim

Bilmezdi ki oturduğumuz semti

Geldi mi de gidici

Hep hep acele işi

Çağın en güzel gözlü maarif müfettişi

Atlastan bakardım nereye gitti

Öyle öyle ezber ettim gurbeti

Sevinçten uçardım hasta oldum mu

Kırkı geçerse ateş çağrırlar İstanbul’a

Bi’ helallaşmak ister elbet di mi oğluyla

Tifoyken başardım bu aşk oy’nunu

Oh dedim göğsüne gömdüm burnumu

En son teftişine çıkana değin

Koştururken ardından o uçmaktaki devin

Daha başka tür aşklar geniş sevdalar için

Açıldı nefesim fikrim can evim

Hayatta ben en çok babamı sevdim

Eğer Güneş’i ve Baba’nızı seviyorsanız sizin de hoşunuza gitmiştir diye düşünüyorum.

Bu seferlik de bu kadar.

Sağlıcakla Kalın.

Pozantı Gazetesini okumaya devam edin.