BİR
KRAL VARMIŞ…
Yer yüzünün bir yerindeki bir devletin başında bir kral
varmış. Her zaman öğünür,
afralar-tafralarla ne denli cesur, ne denli güçlü olduğunu söylermiş.
Kralın bir de her zaman yanında olan sâdık adamı, diyelim ki, has odabaşısı
varmış. Ne zaman sıkışık veya üzücü bir hal ortaya çıksa, “Her şerde bir hayır vardır”
diyen cinstenmiş.
Günlerden bir gün Haşmetmeap ava çıkmış. Yanında da sadık
hasodabaşı. Ormanın o yanına, bu yanına dalmışlar. “Şurada geyik olur… Buradan kaz
uçar… Orada keklik öter…” diye diye dolaşırken karşılarına acayip mi acayip, hırıltısıyla yaprakları
döken, kükreyişiyle ağaçları söken dev bir hayvan çıkmış. Parlak kumaşından
olmalı, kralın üstüne yürümüş. O cesur, o efe, o kahraman, o gözü pek kral
feryat figan yere çökerken hayvan çullanmış üstüne. Has odabaşı kılıcına
davranıp hayvanı öldürmüş.
Üstü başı perişan, elinde-yüzünde kan, saraya döndüklerinde
doktorlar, otacılar, muskacılar, eczacılar sökün etmişler. Yaralar temizlenmiş,
ilaçlanmış ama kopan serçe parmak için bir
şey yapamamışlar. Ziyaretine gelen has oda başı teselli konuşmasında sık -sık
“Her
şerde bir hayır vardır” deyince kralın tepesi atmış; “Bre
nâbekar!.. Parmak gitti, bunun neresinde hayır olur?” diye paylayıp
bağırmış, “Atın bu teröristi zindana!..”Emrini ikiletmemişler. Karga tulumba sürüklemeye başlamışlar. Bu
durumda bile has odabaşı “Vardır bunda da bir hayır”
diyormuş.
Gel zaman, git zaman kral yine ava çıkmış. Etrafında
yığınla dalkavuk. Yol boyunca da “Öl de ölelim, vur de vuralım” gibi
yağlı lâf ürünleriyle çimdiriyorlarmış kral hazretlerini. Böyle böyle ormanın
içlerine doğru yürürken birden bire karşılarına vahşiler çıkmaz mı… “Yoluna
canım feda, senin için ölmek çocuklarımın gururudur…”filan anlamında konuşanlar bir anda
kaybolunca ortalıkta tek başına kalakalmış kral. Vahşiler de derdest edip ellerini
bir ucuna, ayaklarını diğer ucuna bağladıkları sırığı omuzladıkları gibi kralı
ormanın karanlıklarına doğru taşımaya başlamışlar.
Gide gide bir tapınağa varmışlar. Meğerse, burada her sene
inandıkları güçler için bir insan kurban ederlermiş. Kralı sunaktaki taşa
yatırmışlar. Tam kesecekler, biri bağırmış, “Duruuun!.. Bunun bir parmağı
yok. Tanrılar kabul etmez…” Bakmışlar; gerçekten öyle, serçe parmak eksik
ve her uzvu tam olmayan insan kurban edilemez… Serbest bırakmışlar.
Neden sonra saraya ulaşan kral daha kapıdan girerken
zindandaki has odabaşını çağırtıp sofrasına oturtarak başına gelenleri
anlatmış. “Sen bana, her şerde bir hayır olduğunu söylediğinde çok
sinirlenmiştim. Ama, haklı çıktın. Parmağımı kaybetmemiş olsaydım, kurban
edilecektim”demiş. Biraz
daha yemişler, içmişler, kral hazretleri elindeki altın işlemeli kristal
bardağı masaya bırakıp eğilerek sormuş: Merak ettim. Seni zindana gönderdiğimde de “Vardır bunda da bir hayır” diyordun. Zindanın ne hayrı olabilir?
Has oda başı, “Olmaz mı Sayın Kralım…” demiş, “Zindana atılmasaydım, sizle ava
çıkacaktım, parmağınız olmadığı için vahşiler sizi bırakıp her şeyi tamam olan
beni kurban edeceklerdi. Bundan daha önemli hayır mı olur?”.
Masal bu… “Hayır” tesellisine sığınmak ne kadar gerçekçi bilmem ama, öyle şerler var ki, bekle de hayır gelsin. Ama bazı şerlerin de hayrın kapısı olduğunu peşinen görebilirsiniz. Araştırmacı Yazar: Nurettin ÇELMEOĞLU
