ÖZELSANCAK!
Bu sözcük bana sevinç ve üzüntü
duygularını bir arada yaşatır. Ve bir arkadaşımı, rahmetli Enver Özelsancak
arkadaşımı anımsatır!
Enver,
bir yerde bana Adana’da nasıl yaşanacağını anlatan arkadaşımdır. Adana’ya ilk kez 1970 yılında geldim. Şubat
ayı idi ve havalar yeni yeni ısınmaya başlamıştı. Havalar ısındıkça kılık
kıyafetteki ciddiyet azalıyordu. O
yıllarda “Terilen” denilen kumaştan yapılan gömlekler modaydı. Tabii ki
Adana’nın cehennem sıcağında bolca terliyorduk. Enver bir gün “Erdoğan Sıcak havalarda gömleğin altına
muhakkak pamuklu birşeyler giymelisin” diye tavsiyede bulundu. Yıllarca
beraber çalıştığımız Enver Özelsancak’ın bu tavsiyesini hiç aklımdan çıkarmadım
ve uyguladım.
Enver Özelsancak geçen yıl aramızdan ayrıldı. Kimseyi incitmedi, kırmadı. Bildiğini aktarmayı severdi. Çevresindekilere çaktırmadan öğretmenlik, ustalık yapardı. Aşağıda Enver Özelsancak’ı bir haber takibinde görüyoruz. Görüntü yine Yüksel Hançcerli’nin arşivinden!
Anadolu Ajansı Adana Bürosundan emekli olan Düzgün Coşkun’un Enver arkadaşım hakkında yazdıkları da çok güzel. Katılıyorum ve aktarıyorum:
“Bugün sevenlerin seni son yolculuğuna
uğurlarken ben yine yoktum.
Cenazene omuz veremedim. Sana olan son
görevimi yerine getiremedim. Çok üzgünüm. Üzerimizde büyük emeğin var. Bizlere
yol gösterdin. “Ağır başlı olmak her
zaman iyidir” derdin. Sadece gazeteci olarak bizlerle bilgi paylaşmadın,
aynı zamanda sosyal yaşam ile ilgili yol gösterici oldun. Mesleğe yeni
başlayanlar için bir ulu çınar idin.
Bugün seni ebediyete uğurlayanların da çok
üzgün olduğunu söyleyebilirim. Hakkını helal et. Benim senin üzerinde hakkım
olduğunu sanmıyorum varsa helal olsun. Rahat uyu. Toprak tenini incitmesin.
Ruhun şad mekanın Cennet olsun. Sevenlerin seni unutmayacaktır.”
*****
Bu
soyadı bir de Atatürk Caddesi
Öğretmenler Sitesi B Blok Asmakat/Adana adresindeki Çukurova Gazeteciler
Cemiyeti’ni anımsatır bana. Çünkü Cemiyet merkezimi Enver’in amca oğlundan
satın aldık. Ederinin bir kısmı için
Çoban abi ile ben senet imzaladık. O senetlerin bazılarını yeniledik.
Böylece iki kısımdan oluşan asmakatın
tümünün mülkiyetine sahip olduk. İzin verirseniz o hikayeyi de sonra
anlatayım.
Bu seferlik de bu kadar!
Kalın Sağlıcakla!
Pozantı Gazetesi’nde beni okumaya da
devam edin
