KİTABA BAKMAK BEŞ OKUMASI ON KURUŞ !
Çocukluğumuzda
ders kitapları dışında fazla kaynağımız yoktu. Okulda dağıtılan dergi, rahmetli
Hüseyin Kalaba’nın Okul Postası
Gazetesi ve İş Bankası tarafından yayınlanan temiz baskılı, renkli, yararlı Kumbara Dergisi… Anımsayabildiklerim
bunlar.
Evimize
yerel gazete gelirdi. Babam eskiden Cumhuriyet
okurmuş, sonradan Akşam ve Hürriyet almaya başladı fakat bu
gazeteler benim yüzümden eve girmezdi. Girmezdi, çünkü bunlar Gönül Bayhan gibi, Neriman Köksal gibi, Özcan
Tekgül gibi fettan kadın rolüyle ünlü kadınların mayolu falan
fotoğraflarına yer veriyorlardı. Gözüm açılması, ahlakım bozulması böylece
önlenmiş oluyordu. Daha sonraları ise sadece spor sayfası ile Abdullah Ziya Kozanoğlu’nun senaryosu
ve Suat Yalaz’ın resimleriyle
canlandırılan KAAN’ı takip etme
iznine sahip olabildim. KAAN, sonraları tipini değiştirmeden KARAOĞLAN oldu. Ama
Artık
yazan-çizen sadece Suat Yalaz’dı. Merhum Yalaz, basında “Lokum Avratlar Üstadı” diye anılıyordu.
Ahlaklı
yetişmem konusunu fazlaca abartmış olan rahmetli babam, sövüp-saymamam için
sokağı, edebimi koruyabilmem için de sinemayı yasaklamıştı. Okulda gösterilen
eğiticiler ve Halkevi Sineması’ndaki
okulla gittiğimiz İstiklal Savaşı
dışında konulu filimleri ancak Ortaokul son sınıftayken izleme izni çıktı. O
da, ayda bir kez…
Her
nedense, okul idareleri ve aileler tarafından çocuklara yasaklanmış kitaplar
vardı. İddia ediyorum, o dönemde biz çocuklar en çok ta bunları okurduk. Benim
favorilerim Tom Miks ile Teksas’tı. Lise çağıma geldiğimde önce Ten Ten ve ardından, ileri yaşlarda
bile zevkle izlediğim Red Kit öne
geçti. Tom Miks’teki Kulver Kalesi, Albay’ın Kızı Suzi, Binbir
Surat gibi yardımcı karakterler şöyle dursun, gencecik Yüzbaşı Tom Miks, akıllı atı Napolyon, can
yoldaşları, Akıllı Doktor Sallaso ile sevimli Konyakçı adeta akraba
sayılırdı. Teksas’taki Çelik Bilek ve
her soruna karşı çare bulan Profesör Oklitus ile küçük Rodi de yakınlarımız
arasındaydı. Yine İngilizlere karşı milliyetçilerin lideri olan Avukat da, adı
Konelli gibi bir şeydi galiba, saygı duyduğumuz önemli biriydi. Ben daha o
yıllarda bizim Kıbrıslı Rauf Denktaş’a
benzetirdim. Sima olarak da çok benziyordu zaten.
Bana
resim yapma hevesimi arttıran, daha iyi Türkçe konuşmama yardımcı olan, hatta
genel kültürümü arttıran kitaplardı bunlar. Zaten hepsinde de daima iyilik
kazanır, kötülük kaybederdi. Buna rağmen yasaklanmıştı. Esas kahramanlar hem
iyi döğüşür, hem de attığını vurabilirdi. Fakat daha önemlisi, olağanüstü
dürüst, aşırı vatansever, ve inanılmaz denecek kadar vicdanlıydılar.
Yer
yer bu kitapları sergileyip kiralayanlar olurdu. En büyüğü de, Erciyes
Sinemasının karşı sokağındaydı. Eminim, hemen hepsinden yüzlercesini sergiler,
onlarca çocuk da fırsatını buldukça gelir; evinde, okulunda yasak olan bu
kitapları ücret karşılığında ağız
tadıyla okurdu. O dönemlerde okumak
10, resmine bakmak 5 kuruştu. Benim gibi hızlıı okuyabilenler “resmine bakmak ücreti” karşılığında
okuyabiliyorduk. Daha önce de yazmıştım; çocukluk yıllarımızda ya bizler çok
güçlüydük, ya da mikroplar pek zayıftı. Yerlere serilmiş, kimbilir kaç çocuğun
sayfayı yaladığı parmakla çevirdiği o kitaplardan dolayı ne ben, ne de
tanıdıklarım hastalanmadık. Bugün olsa, hastalık korkusuyla bırakın el vurmayı,
yaklaşmaktan bile çekinirim.
Yeni
sayısı merakla ve sabırsızlıkla beklenen bu kitapların gördüğü ilgi üzerine Kinova, Teks ve daha bir çok resimli
roman kahramanları baş gösterdiyse de öncekile kadar tutulmadılar. Yanılıyor
olabilirim; bahsettiğim resimli romanların gücünü yitirmesi, tıpkı sinema gibi,
televizyonun evlere girmesinden sonra oldu.
DİP
NOT:
“Gazetemizdeki yazıları ile, büyük bir okur kitlesine sahip olmaya başlayan
Araştırmacı -Yazar Nurettin Çelmeoğlu kendisine gelen yoğun talepler üzerine, yayınlanan ve yayınlanacak olan yazıların,ı kitaplaştırma
hazırlıklarına başladı. Kendisini bu kararından
dolayı kutluyoruz.
Pozantı
Gazetesi
