LEYLEK DÜĞÜNÜ’NÜN ÇALGICISI KIRLANGIÇ
Çocuk
yıllarımı 1952-1960 arasında yaşadığımı düşünürüm. . O dönemlerin Adanasında
her ilk ve son baharda gökyüzü defalarca hareketlenirdi. Oyun alanımız
sokağımızdı. İçimizden biri veya bir ağızdan birkaçı gökyüzüne bakarak
ünlerdi: “Leylekler düğün yapıyoooor!..” Hepimiz gök yüzüne bakar,
yüzlerce değil, binlerce değil, on binlerce leyleğin oluşturduğu kıpır kıpır
bulutun Adana’nın her tarafını sardığını görürdük.
Uzunca
bir süre gökyüzünün görebildiğimiz her yanı dalgalı griye döner, günün
aydınlığı az da olsa zayıflardı. Abartısız
söylüyorum, leylek bulutunun bir ucu havaalanında iken, diğer ucu Taş Köprüyü
geçmiş olurdu. İlkbaharda batıdan
gelir, sonbaharda da Batıya göçerdi leylekler. Bize göre, düğün yapıyorlardı; büyüklerimiz
de çocukken öyle bilirdi zahir…
Ne
zaman belledik, ne zaman ezberledik anımsamam fakat hep bir ağızdan
“Leylek, leylek havada,
Yumurtası tavada,
Aş pişirdim yemedi,
Elhamdülillah demedi”
dörtlüğünü
defalarca yinelerdik.
Yaz
boyunca da orada burada pek sık rastlardık. Nasıl haber aldıklarını bir türlü
anlayamadım; yeni sürülmüş tarlaları bir anda istilâ ederek toprak altından çıkan
börtü-böcekle nafaka çıkarırlardı. Bir de anız yakıldığında, kaçmaya çalışan
hayvancıkları avladıklarını defalarca gördüm.
Fevzipaşa
Mahallesinin tamamında belki üç, belki beş bağ evi vardı. Babamın halaoğlu Yusuf Ağa’nın buradaki çiftliğindeydik. Uçurtmaya rüzgâr beklerken
az ilerimizden havalanan leyleğin ayaklarında, kurtulmaya çalışan yılanı
gördüm. Yakışıklı koca kuş gözden kaybolduğunda yılan hâlâ gökyüzü sefası
sürmekteydi.!
Leylek
düğününü izleyip de bakışlarımızı yere indirdiğimizde de, kıpır kıpır ve
inanılmaz hızla aşağı yukarı uçuşan kırlangıçlar dikkatimizi çekerdi. Aklımdan,
“Kırlangıçlar
her halde leylek düğünlerinin çalgıcısıdır” diye geçirdiğim olmuştur.
FAKİR DÜĞÜNÜYDÜ
Bu
yıl da nasip oldu, öncü leyleklerle karşılaştım. Öyle on binlerce filân değil,
hatta binlerce bile değil; belki yüz, belki yüz yirmi tane kadardı… Sanırım
evlenenler fakirdi ve her şey ateş
pahası olduğu için aile arasında düğün yapmayı yeğ tutmuşlardı. Bizim gibi zamanında uçsuz bucaksız sürü görmüşler
için, bu kadarı sermayeyi kurtarmaz. Fakat yine de o yılların saflığını,
temizliğini, içtenliğini, minicik ‘iyi’lerde
bulunan mutluluğunu taşıyıp önüme yığdılar.
Leylekler
artık düğün yapmıyor besbelli; patırtısız, gürültüsüz, iki şahit bir de nikah memuru, tamam, eline sağlık. Bu durumda çalgıcı
kırlangıçlar da işsiz kalmıştır. Bir
kısmı EYT mağduru da olabilir. Bir de şu var; bizdeki düğün salonları
yerine yeni salonlara yönelmiş olabilirler. Yeşilin yok olmadığı, su
kaynaklarının kurumadığı, topraklarının sentetik ilâç ve yapay gübrelerle zehirlenmediği, yuvadaki yavruların
korna-zurna sesiyle ürkmediği yeni salonlara örneğin…
Biz
insanlar, doğayı ne hale getirdik… Bu
felâket basamaklarını son 40-50 yılda çıkmayı nasıl başarabildik, doğrusu hiç
ama hiç kavrayamıyorum. Hayvanların
neslini tüketmek üzereyiz. Son on beş-yirmi yılda ağaç katliamını feci biçimde
sürdürüyoruz.
Anladığım
kadarıyla leylekler bebek getirmekten de vazgeçti. Belki de bu nedenle kendi bebeğini kendin yap kampanyası
var şimdilerde; en az üç çocuk!..
Bildiniz
değil mi?
DİP NOT
Konuk
Yazarlarımızdan Araştırmacı -Gazeteci Sayın Nurettin Çelmeoğlu’nun, Gazetemizde
çıkmaya devam etmekte olan yazılarının büyük rağbet görüyor olması üzerine,
kendisi bu yayınları kitaplaştırma kararı almış olup, çalışmalarını başlatmıştır.
Kendisine teşekkür ediyor, başarılar diliyoruz.
Pozantı
Gazetesi
