LEYLEK DÜĞÜNÜ’NÜN ÇALGICISI KIRLANGIÇ

LEYLEK DÜĞÜNÜ’NÜN ÇALGICISI KIRLANGIÇ

Çocuk yıllarımı 1952-1960 arasında yaşadığımı düşünürüm. . O dönemlerin Adanasında her ilk ve son baharda gökyüzü defalarca hareketlenirdi. Oyun alanımız sokağımızdı.  İçimizden biri veya  bir ağızdan birkaçı gökyüzüne bakarak ünlerdi: “Leylekler düğün yapıyoooor!..” Hepimiz gök yüzüne bakar, yüzlerce değil, binlerce değil, on binlerce leyleğin oluşturduğu kıpır kıpır bulutun Adana’nın her tarafını sardığını görürdük.  

Uzunca bir süre gökyüzünün görebildiğimiz her yanı dalgalı griye döner, günün aydınlığı az da olsa zayıflardı. Abartısız söylüyorum, leylek bulutunun bir ucu havaalanında iken, diğer ucu Taş Köprüyü geçmiş olurdu.  İlkbaharda batıdan gelir, sonbaharda da Batıya göçerdi leylekler. Bize göre, düğün yapıyorlardı; büyüklerimiz de çocukken öyle bilirdi zahir…

Ne zaman belledik, ne zaman ezberledik anımsamam fakat hep bir ağızdan

“Leylek, leylek havada,

Yumurtası tavada,

Aş pişirdim yemedi,

Elhamdülillah demedi”

dörtlüğünü defalarca yinelerdik.

Yaz boyunca da orada burada pek sık rastlardık. Nasıl haber aldıklarını bir türlü anlayamadım; yeni sürülmüş tarlaları bir anda istilâ ederek toprak altından çıkan börtü-böcekle nafaka çıkarırlardı. Bir de anız yakıldığında, kaçmaya çalışan hayvancıkları avladıklarını defalarca gördüm.

Fevzipaşa Mahallesinin tamamında belki üç, belki beş bağ evi  vardı. Babamın halaoğlu Yusuf Ağa’nın buradaki çiftliğindeydik. Uçurtmaya rüzgâr beklerken az ilerimizden havalanan leyleğin ayaklarında, kurtulmaya çalışan yılanı gördüm. Yakışıklı koca kuş gözden kaybolduğunda yılan hâlâ gökyüzü sefası sürmekteydi.!

Leylek düğününü izleyip de bakışlarımızı yere indirdiğimizde de, kıpır kıpır ve inanılmaz hızla aşağı yukarı uçuşan kırlangıçlar dikkatimizi çekerdi. Aklımdan, “Kırlangıçlar her halde leylek düğünlerinin çalgıcısıdır” diye geçirdiğim olmuştur.

FAKİR DÜĞÜNÜYDÜ

Bu yıl da nasip oldu, öncü leyleklerle karşılaştım. Öyle on binlerce filân değil, hatta binlerce bile değil; belki yüz, belki yüz yirmi tane kadardı… Sanırım evlenenler fakirdi ve her şey ateş pahası olduğu için aile arasında düğün yapmayı yeğ tutmuşlardı.  Bizim gibi zamanında uçsuz bucaksız sürü görmüşler için, bu kadarı sermayeyi kurtarmaz. Fakat yine de o yılların saflığını, temizliğini, içtenliğini, minicik ‘iyi’lerde bulunan mutluluğunu taşıyıp önüme yığdılar.

Leylekler artık düğün yapmıyor besbelli; patırtısız, gürültüsüz, iki şahit bir de nikah memuru, tamam, eline sağlık. Bu durumda çalgıcı kırlangıçlar da işsiz kalmıştır. Bir kısmı EYT mağduru da olabilir. Bir de şu var; bizdeki düğün salonları yerine yeni salonlara yönelmiş olabilirler. Yeşilin yok olmadığı, su kaynaklarının kurumadığı, topraklarının sentetik ilâç ve yapay gübrelerle zehirlenmediği, yuvadaki yavruların korna-zurna sesiyle ürkmediği yeni salonlara örneğin…

Biz insanlar, doğayı ne hale getirdik…  Bu felâket basamaklarını son 40-50 yılda çıkmayı nasıl başarabildik, doğrusu hiç ama hiç kavrayamıyorum. Hayvanların neslini tüketmek üzereyiz. Son on beş-yirmi yılda ağaç katliamını feci biçimde sürdürüyoruz.

Anladığım kadarıyla leylekler bebek getirmekten de vazgeçti. Belki de bu nedenle kendi bebeğini kendin yap kampanyası var şimdilerde; en az üç çocuk!..

Bildiniz değil mi?

 DİP NOT 

Konuk Yazarlarımızdan Araştırmacı -Gazeteci Sayın Nurettin Çelmeoğlu’nun, Gazetemizde çıkmaya devam etmekte olan yazılarının büyük rağbet görüyor olması üzerine, kendisi bu yayınları kitaplaştırma kararı almış olup, çalışmalarını başlatmıştır. Kendisine teşekkür ediyor, başarılar diliyoruz.

Pozantı Gazetesi