NAA’ALIRSANN YİRİMBEŞE GEL…

NAA’ALIRSANN YİRİMBEŞE GEL…

Yirimbeş mi doğruydu, yoksa yirmibeş mi? Küçükken bunu çok merak ederdim. Çünkü bazara (Sebze pazarına “bazar” derdi büyüklerin pek çoğu) gittiğimizde de satıcılar “yirimbeş” derdi. Bazı seyyar satıcıların dilinde de “yimmbeş” formunu da dinlemişliğimiz var gerçi… Sonunda babamın dediğini, “yirmi beş”i kabul edip özel ve sanal Resmi Gazetemde yayınlatarak yürürlüğünü sağladım.  O kadar lüksümüz olmalı değil mi? Tek başına ver kararı, sanal da olsa istediğin gibi yayınla, uygulayabilirsen uygula. İster beğensinleeer, ister beğenmesinler… Bir kulaktan gireeer, öbür kulaktan çıkar.

Kaldırımda çok sık rastladığım “Naa’alırsan yirimbeş” tezgahları ilgimi çekerdi. Şehit çocuğu olduğundan mahrumiyet içinde büyümüş babam cebimde her zaman para olmasını ister, sık sık ta param olup olmadığını sorardı. “Var” deyince de kızar, “Oğlum, ne biçim delikanlısın, hiç mi canın bir şey istemez?” anlamında azarı yapıştırırdı. Elbette canım çok şey isterdi ama, “Mikropludur, sakın dışarıdan bir şey yeyip içme” talimatı kesin emirdi. Sinemaya gidemezdim. Neriman Köksal, Özcan Tekgül, Gönül Bayhan ve şu anda anımsayamadığım “artiz” kadınlar baldır-bacak meydanda dolaştıkları için, tüh-tüh-tüh, dağlara, taşlara, ahlakım bozulabilirdi. Haftada iki kez Tom Miks, Teksas almakla ve iki-üç günde bir ayakkabı boyatmakla, hatta sık sık berbere gitmekle bitmiyordu ki para…

İşte, bu iki ucu sivri değnek tehdidi altında para harcayabilmek için “Naa’alırsan yirimbeş” tezgahlarını gözlerimle inceden inceye, yatayda ve dikeyde tarardım. Arada bir kendime, anneme veya kardeşlerime yarayabilecek şeyler bulurdum.

Cebimde,çoğu zaman  bu tezgahlardan alınma küçük çakı, cep aynası, tarak, minik Pertev Krem kutusu, kerata dediğimiz ayakkabı çekeceği ve cimbit olurdu. Cimbit’in aslında cımbız olduğunu biliyordum ama arkadaşlar arasında tedavül değeri olanı cimbitti.

Pertev krem, alüminyumdan yapılma, yuvarlak, minicik kutuda satılır, cepte rahatlıkla taşınırdı. Fırıldak, yılan çizgisi yahut gülle oynarken elimizin dış yüzeyinde oluşan hasarlara ve dudak çatlamasına karşı iyi bir koruyucuydu. Hem ben kullanırdım, hem de arkadaşlarıma kullandırırdım. Sadece ben değil, genç olsun, yetişkin olsun, saç-özürlü olmayan her erkeğin cebinde mutlaka tarak olurdu. Pek çoğunun da, beş-altı santim çapında yuvarlak cep aynası vardı. Sohbet sırasında veya çalışıyorsa iş arasında ayna-tarak çıkarılır, saç, bazen de bıyık bir güzel düzene sokulurdu.

Büyüklerin bazılarında fazladan tsbih, zincir,  sigara tabakası, çakmak, müştük ve minik esans şişesi de bulunabilirdi. “Müştük” dedim ya, eminim gençlerimizin pek çoğu bilmez; sigara içenlerin kullandığı emzik, ya da ağızlık. Ucundaki yuvaya sigara geçirilir diğer ucundan çekilir.

Dikkat ettim de, şimdi büyük marketler de seri sonu yahut mevsim sonu ürünleri sınıflandırıp “Ne alırsan” tezgahında satmaya çalışıyorlar. Ama cocukluğumda gördüklerim gibi zevk vermiyor, merak uyandırmıyor şimdikiler.

TEŞEKKÜR:

Yüce Atatürk ve yakın arkadaşlarına, mucize denilebilecek olağanüstü çaba ve gayretleriyle kurulan Cumhuriyeti bize armağan ve emanet ettikleri için teşekkürlerimi sunuyor, hepsini saygı ve rahmetle anıyorum. Cumhuriyeti laiklik, adalet, eşitlik, kalkınma, doğruluk, vatanseverlik başta olmak üzere her birine ayrı ayrı erdem dediğimiz unsurların demeti olarak bırakan aziz büyüklerimize ne kadar layık olduğumuz konusunda zaman zaman tereddüt içine düşmekteysem de, Ulu Önderimizin “Muhtaç olduğun kudret, damarlarındaki asil kanda mevcuttur” sözüyle ufkumun aydınlandığını hissedebiliyorum.