ÖĞRETMENİM

ÇGC Eski Başkanı Erdoğan Varol’un Kaleminden

ÖĞRETMENİM

Öğrenmenin sonu yok deyince, aklıma ilk okul öğretmenin geldi.

Nasıl gelmesin ki? Kimi Teyzesi için “Anne Yarısı”, Kimi amcası için “Baba Yarısı” der. Ben de İlkokul Öğretmenim Leman Kabacaoğlu için “Anne Yarısı” derim.

Neden mi? Çünkü ilkokula başladığım yıl, kabuklarını yolması çok hoşuma gittiği için, çenemde çıkan yaraları daima yolar ve sınıfa girince de öğretmenim penisilin tozuyla onları tımar ederdi. Bu yaklaşık bir ay kadar böyle devam etti. Bir gün de “Of artık sıkıldım” demedi. Daima iyilikle yaklaştı. Hep “Erdoğan’cığım böyle yaarsan daha kötü sonuçlar alacağız. Bu huyundan vazgeç” dedi.

*****

Öğretmenimi sevmemin başka bir nedeni de, olağanüstü sevgi dolu olması ve öğrencilerini mezun olduktan sonra da takip etmesiydi.

Birgün Adana’da oğlum Özgür, öğle üzeri eve geldiğinde bana “Baba, ilkokul öğretmenin seni görmek istiyor.” dedi  Yanıt olarak, “Oğlum öğretmenimin Adana’da ne işi var? Bir yanlışlık olmasın?” dedim. O da “ben olduğu evi biliyorum. Gel gidelim sana göstereyim.” dedi. Mecburen kalkıp gittim. Gerçekten bir baktım ki, Leman Öğretmenim. Hemen ellerine sarıldım ve öptüm. Kendine de sarılarak ağladım. Çünkü çok duygulanmıştım. Olayı sonra kendisinden dinledim.

Adana’ya gelince., “Benim burada bir öğrencim var. Erdoğan Varol. Onu bulmak istiyorum.” diye kardeşine söylemiş. Konuşmaları dinleyen  doktor bir  hanım kızı, “Benim Özgür adında bir sınıf arkadaşım var, soyadı Varol” demiş. Öğretmenim de “sen onu bana bir göster bakayım” demiş. Görünce hemen tanımış ve onunla da  bana haber göndermiş.

İşte, zaman bazen böyle hoş sürprizler yapıyor insana. Ancak bunun sürpriz mi yoksa dikkat mi olduğu konusunu size bırakıyorum…

Ve İlkokul öğretmenimle çekilen bir fotoğrafımı paylaşıyorum.

Bu seferlik de bu kadar.

Kalın Sağlıcakla

Pozantı Gazetesi’nde beni okumaya devam edin.