ÖPTÜN MÜ ELLERİNİ ?

ÖPTÜN MÜ ELLERİNİ ?

Yıllardan bir yıl; ben diyeyim bin dokuz yüz elli beş, siz deyin elli altı… Bayramlardan bir bayram…

Mutlaka babadan alınmış bir görev olmalı ki, dışarıdaki işimi bitirip eve geldiğimde, en az 30-40 kişilik bir kalabalıkla karşılaştım. Çevre il ve illerdeki akraba teşkilâtı bizde. O zamanın Adana evleri, istisnasız, avlulu olurdu. Bizim de geniş bir avlumuz vardı. Oturduğumuz yerin üzeri “Yediveren” asma ile gölgelenir, diğer bir tarafında Turunç ağacımız, beride, doğduğum gün dikilmiş nefis çam ağacı, onların yanında, kendi özel çardağında asma boyutlu, mis kokulu, açtı mı yüzlerce çiçek veren al yanaklı sarı gülümüz. Gaz tenekelerinde sıçramış gibi gözüken nice çiçeklerimiz de yardımcı oyuncu gibi durmakta… “O zamanın behrinde…” ifadesiyle tipik bir Adana avlusu yani.

30-40 kişinin çoğu kadın. Aralarında ya iki ya da üç erkek var. Simalara bakıyorum; bir-ikisini anımsar gibi oluyorum ama, büyük teyze miydi, halaların akrabası mıydı, bir türlü çıkaramıyorum.

Asma çardağını direyen kalın kavak direklerinden birine sırtımı verip konuşmaları izlerken, bir yandan da “Kimdi yahu bunlar?..” sorusuna cevap yakalamaya çalışıyorum. Aralarında hararetli hararetli konuşuyorlar ya, nasılsa bir ip ucu çıkar diye beklerken, beklerken babamın bariton sesi, yüksek perdeden bende patladı: “Öptün mü ellerini?..”

Hayır, öpmemiştim. Millet kendi arasında öyle koyu sohbette iken, lafın içine edercesine girilip el öpülmez ki!.. Misafirlerin tamamı bir anda gözlerine bize dikti. Allah bilir ya, varlığımın farkında bile değilken, pederin kendine özgü sert tandanslı yüksek sesi ile dikkat kesildiler. İçlerinden bir-iki en yaşlısı, gerçekten gülümseyen gözler ve şefkat dolu bakışlarla yüzümdeki ürküntüyü fark ederek yalan söylemeye kalkıştılar: “Öptü, öptü babası!..”

Peder bu; kaçın kur’rası, hiç yutar mı!

Yutmadı elbette. Bu sefer, ilkinin on beş misli güçlü bir ses ve 90 numara hiddetle öyle bir “Öp bakiym ellerini!..” çekti ki, Allah-Allah, Allah-Allah, ve de Süphanallah!.. Sanırsınız Hazreti Davut nida eylemekte.

Yanlarına geldikten bir saat sonra el öpmeye kalkışmanın verdiği utanç şöyle dursun, bu kadar kişinin önünde azarlanmak o denli zoruma gitti ki, ben “Ya Allah!..” çekip hemen yanımızdakinden başlayarak el öpmeye koyulurken, gözlerimden yaşlar fışkırıyordu. İri damlalar peş peşe düşünce, imkânsız, karşımdakinin kim olduğunu göremiyordum. Milletin kucağına doğru hamle ettikçe, bir şekilde yakaladığım eli öpüp başıma koyuyor, acele acele bir sonraki ele yapışıyordum.

İçim dev volkan lavlarını püskürtmüş, kalbimi, ciğerimi yakarken “Olan oldu, rezilimiz çıktı, bari bir an evvel bitirip şuradan kaybolabilsek…” diye düşünmeye başlamıştım ki, yakaladığım ellerden biri inat etti. Ben çekerim o çeker. Yahu ver şu zıkkım elini öpelim de kurtulalım. I-ıh!.. vermiyor. Birkaç saniyelik  karşılıklı çekişmeden sonra, nasıl olduysa fark ettim ki, karşımdaki de benden iki ya üç yaş küçük kız çocuğu. Biz o telaş ve gözyaşı ile sıradan geçerken demek ki çoluk-çocuk demeden yakaladığımız eli öpüyormuşuz. Bu seferki de, kendinden büyük bir çocuğa el öptürmekten utanmış olmalı, Allah’a sığınıp kendini kurtarmak için var gücüyle direniyor. Şu işe bakın; o da içine düştüğü tuhaf durumdan etkilenmiş, ağlıyor üstelik…

Sürekli gözyaşından dolayı yarı kör olmuşum ya, çocuğu, yaşlıyı ayırt edecek halde değilim… Hadiii, alın işte size utanç üstüne utanç, mahcubiyet üstüne mahcubiyet… Kim bilir o gün daha ne potlar kırmışımdır. Halka şeklinde oturdukları için, birini bırakıp öbürüne geçtiğimden belki bir-iki tur yapmış ta olabilirim…

Anlayacağınız, o kapkara gün nasıl bitti, el öpme seremonisi nasıl sonuçlandı, gerçekten hatırlamıyorum. Kara bayram dedikleri, işte benim o günkü bayramımdı.