ÖZELSANCAK!

         ÖZELSANCAK!

Bu sözcük bana sevinç ve üzüntü duygularını bir arada yaşatır. Ve bir arkadaşımı, rahmetli Enver Özelsancak arkadaşımı anımsatır! 

Enver, bir yerde bana Adana’da nasıl yaşanacağını anlatan arkadaşımdır. Adana’ya ilk kez 1970 yılında geldim. Şubat ayı idi ve havalar yeni yeni ısınmaya başlamıştı. Havalar ısındıkça kılık kıyafetteki ciddiyet azalıyordu. O yıllarda “Terilen” denilen kumaştan yapılan gömlekler modaydı. Tabii ki Adana’nın cehennem sıcağında bolca terliyorduk. Enver bir gün “Erdoğan Sıcak havalarda gömleğin altına muhakkak pamuklu birşeyler giymelisin” diye tavsiyede bulundu. Yıllarca beraber çalıştığımız Enver Özelsancak’ın bu tavsiyesini hiç aklımdan çıkarmadım ve uyguladım.

Enver Özelsancak geçen yıl aramızdan ayrıldı. Kimseyi incitmedi, kırmadı. Bildiğini aktarmayı severdi. Çevresindekilere çaktırmadan öğretmenlik, ustalık yapardı. Aşağıda Enver Özelsancak’ı bir haber takibinde görüyoruz. Görüntü yine Yüksel Hançcerli’nin arşivinden!

Anadolu Ajansı Adana Bürosundan emekli olan Düzgün Coşkun’un Enver arkadaşım hakkında yazdıkları da çok güzel. Katılıyorum ve aktarıyorum:

“Bugün sevenlerin seni son yolculuğuna uğurlarken ben yine yoktum.

Cenazene omuz veremedim. Sana olan son görevimi yerine getiremedim. Çok üzgünüm. Üzerimizde büyük emeğin var. Bizlere yol gösterdin. “Ağır başlı olmak her zaman iyidir” derdin. Sadece gazeteci olarak bizlerle bilgi paylaşmadın, aynı zamanda sosyal yaşam ile ilgili yol gösterici oldun. Mesleğe yeni başlayanlar için bir ulu çınar idin.

Bugün seni ebediyete uğurlayanların da çok üzgün olduğunu söyleyebilirim. Hakkını helal et. Benim senin üzerinde hakkım olduğunu sanmıyorum varsa helal olsun. Rahat uyu. Toprak tenini incitmesin. Ruhun şad mekanın Cennet olsun. Sevenlerin seni unutmayacaktır.”

*****

Bu soyadı bir de Atatürk Caddesi Öğretmenler Sitesi B Blok Asmakat/Adana adresindeki Çukurova Gazeteciler Cemiyeti’ni anımsatır bana. Çünkü Cemiyet merkezimi Enver’in amca oğlundan satın aldık. Ederinin bir kısmı için Çoban abi ile ben senet imzaladık. O senetlerin bazılarını yeniledik. Böylece iki kısımdan oluşan asmakatın  tümünün mülkiyetine sahip olduk. İzin verirseniz o hikayeyi de sonra anlatayım.

Bu seferlik de bu kadar!

Kalın Sağlıcakla!

Pozantı Gazetesi’nde beni okumaya da devam edin