BİR REFİK ŞÖLEN VARDI…

   BİR REFİK ŞÖLEN VARDI…

Adana’da basın camiasındaki genç arkadaşlarımız, Refik Şölen ismini pek bilmezler. Oğlu Hamdi Şölen’i ise, bazı yeni yetmeler de tanımaz. Hamdi Şölen, Hürriyet Gazetesi Adana matbaasının sayfa sekreteri idi. Ve o gazetinin eki olan Çukurova ilavesinde,  harika mizanpajlara imza atan deneyimli bir meslektaşımız idi. Yaşı 40’ın üstünde olan meslektaşlarımızın büyük bir bölümü ise,  Hamdi Şölen’i gayet iyi tanırlar.

Günümüzde ise pek çok kişi, kendi dönemini ezbere bilir ve “Ah, ah neydi o zamanlar kardeşim.” Diyerek, hayıflanırlar. Ve gençlere ise,  aldırmazlar. Önem vermezler. Halbuki kendileri de,  benim gibi geçmişin tozlu raflarında yerlerini çoktan almışlardır.

*****

Neyse lafı fazla uzatmayayım. Refik Şölen’den, daha önceki yazılarımın birinde ise,  şöyle söz etmiştim:

“Yaş olarak uygun görülen, rahmetli Refik Şölen’e merhum Çoban Yurtçu’nun istifa-en ayrılması sonrası, Cemiyet  Başkanlığı önerildi. Ancak Refik abi, “Ben altı ay için aday olmam” dedi. Başka bir aday aranırken, meslektaşımız Günaydın Gazetesinin Adana Temsilcisi Kurtar Çakın beni  teşvik etti.  “Erdoğan sen niye aday olmuyorsun? İşi hep yaşlılardan bekliyoruz” dedi. Ve Böylece aday olarak Cemiyet Başkanı  seçildim.” Böylesi önemli bir olayı da  untamam asla mümkün değil.

*****

O zamanlar Basın İlan Kurumu, yerel gazetelerin tirajlarının 2 bin olmasını  mecbur kılardı.  Baskı sayısı bu rakamın altında ise, o gazetelere ilan vermezdi. Gazetelerin bu  baskı sayılarının  doğru olup olmadığı da, habersiz olarak matbaalara baskı saatlerinde  controller yapılır,  tirajın doğru bildirilip bildirilmediği, kayıt altına alınırdı.

Aslında bu kontroller  gizliydi. Ancak, gazeteler bir şekilde ne gün kontrol edilecklerini öğrenirlerdi. Yanlış anmısamıyorsam,  komisyon beş kişiden oluşuyordu. Cemiyetten, Sendikadan ve Basın İlan Kurumun’dan bir, yerel gazetelerden de iki temsilci, bu komisyonda görevlendirilirdi.

Refik Şölen o günler de, Çukurova Gazetesi’nin Yazı İşleri Müdürü idi. Aslında da  herşeyiydi. İdari İşlerini, Muhasebesini, Yazı İşleri Müdürlüğünü, Muhabirliğini, hep Refik Şölen yapıyordu. Bir de enterdip denilen dizgi makinası  vardı. Operatörü ise, hafızam beni yanıltmıyorsa Özkan Gür’ idi.

Bir gün, haber vermeden Çukurova Gazetesine gittik. Baskı makinası çalışıyor ve tamamen reklamlardan oluşan, iç sayfalar basılıyordu. Önlü -arkalı 2 bin rakamını bulunca, makina durdu. Biz de tutanağımızı  tuttuk. İmzaladık. Herkes birer nüsha aldı. Biraz sohbet ettik ve ayrıldık. İşin püf noktasını sonradan öğrendik. Kontrol edilen gazeteler, daha sonra birinci ve son sayfalarını 500’er adet basıyor, daha önce basılmış olan iki bin adet ise, ilan sayfaları olup,  iç sayfa olarak dört günde eritiliyordu.

*****

Refik Şölen aynı zamanda çok esprili biriydi. Hoşsohbetti. Kimseye kızdığını duymadım. Bilmiyorum. Örneğin cemiyette yapılan  bir sohbet  toplantısında,  eşinin çantasını karıştırırken, kendisine  yaptığım bir patavatsızlığa, öyle bir yanıt verdi ki, bana ders oldu. Toplantıda, Refik Abi eşinin çantasını alıp karıştırmaya başladı… Ben de “Abi niye karıştırıyorsun?” diye bir patavatsızlık yaptım. Yanıt ders gibiydi. “Oğlum bu kadar kalabalıkta başka birşey yapamam. Hem sana ne oluyor?” dedi. Tabi bu bana yetti. Hem utandım. Hem kendime kızdım. Ve sesimi çıkarmadan, yanlarından ayrıldım.  Bu güzel özelliklere  ve anılara sahip Refik Şölen’i,  bir kere daha rahmet, hasret ve özlemle anıyorum.

Bu seferlik de bu kadar.

Kalın Sağlıcakla.

Pozantı Gazetesi’nde beni okumaya da devam edin.

 Hüseyin bu yazıyı 1. Sayfadan anonslu  nurettin çelmeoğlunun üstüne anonslayılım.