GERÇEK OLAMAYACAK KADAR GÜZEL GÜNDÜ!

GERÇEK OLAMAYACAK KADAR GÜZEL GÜNDÜ!

En önce kahve falıyla başlamalıyım. 1964 yılının Ağustosuydu. İncirlik’te, sadece Amerikalıları girebildiği Piyeks isimli süpermarkette çalışıyordum. Hafta tatilimdi. Tanıdığımız ailenin havalimanının batısındaki bağına annemle gidiyorduk. Okat Otobüsü(*) havalimanı kavşağına kadar gidiyordu. Anarşi-terör gündeme hiç gelmediği için alan arazisindeki kestirme yola vurduk. Yolu yarılamıştık ki, henüz havalanan iki pervaneli uçak  tam üstümüzden geçerek tırmanışını sürdürüyordu. Bu kadar yakından görmenin heyecanıyla anneme, “Sudaki taşıta bindim, karada atlı olsun, motorlu olsun pek çok arabayla gezdim. Trene bindim. Bir tek uçak kaldı. Acaba binmek kısmet olacak mı?” dedim.

BU TEYZEYE İNAN

Bağda çok iyi karşılandık. Annem, ev sahibesi ile koyu sohbette iken yaşlıca bir teyze geldi. Saygıyla karşılanışı dikkatimi çekti. Kahve yaptılar. İncirlik’te sosyetik Amerikan kahvelerine alışmış ta Türk Kahvesi içmezmiş gibi havayla istemedim. Kaldı ki fal sözcüğünü tersten okuyarak “LÂF” kapsamına alarak alay ederdim. Annem, “Oğlum iç, bu teyzenin falı mutlaka çıkar” dedi. Ev sahipleri de ısrar edince kabul ettim.

Sıra fincanıma gelmişti. Yaşlı teyze fincanı soldan sağa, sağdan sola çevirip dudak büküyor, başını sağa sola sallıyor fakat tek kelime etmiyordu. Annem telâşla “Kötü bir şey mi var maazallah?” diye sorunca, teyze, “İlk defa karşılaşıyorum; çok yakında yola gidecek ama, sanki havalarda geziyor gibi, anlayamadım…” dedi ve ardından güzel şeyleri ekledi.

LAF DEĞİL, FALMIŞ

Ertesi gün iş yerinde mesai başladıktan iki saat kadar sonra Müdür Yardımcısı yanıma gelerek “Sen araba parçalarının da İngilizcelerini biliyor musun?” diye sordu. Biliyordum. Liseye giderken yanına uğradığım oto tamircisi abimize arada sırada Amerikalılar da araç getiriyor ve tercümanlığını ben yapıyordum. Bu sayede, temel parçaları adamakıllı öğrenmiştim. Müdür yardımcısı, “Bizim oto parçaları mağazasındaki arkadaşın dili yetersiz ve İzmir’de Şirketin bu konuda semineri var. Seni göndereceğim. Şimdi biletini aldıralım. Yarın hazırlan, öbür gün gidersin” dedi. Bendeki heyecanı görmeliydim; insan kendi heyecanını göremiyor ama duyumsuyor. Kalbim güm-güm-güm değil de, eski bakan Soylu’nun yaptığı gibi Ohh-Ohh-Ohh diye çarpmaya başladı. Çarpmaz mı; İzmir’i görmek bir yana, tam da fuar zamanı ya; kaymaklı kadayıf gibi görev olacaktı. O yıllarda Mas ve Varan Otobüsleri lüks araçlarda gerçekten VİP servisle yolcu taşıyorlardı. Şehiriçi otobüsü bile olsa seve seve binmeye razıyım ama, “Acaba bu otobüslerden biriyle mi giderim” diye iyimser iyimser geçirdim içimden.

İki saat kadar sonra Müdür Yardımcısı gelip elime iki bilet tutuşturdu. Üstünde, Türk hava Yolları A.O. yazılıydı. Sabahki heyecanı sollayan, sevinçle şaşkınlık melezi heyecana kapıldım. Biletin kapağını kaldırıp okudum; adım yazılıydı ve altında da iki satırda Adana-Ankara, Ankara-İzmir yazılıydı. İkincisi de İzmir-Ankara, Ankara Adana olarak düzenlenmişti. Tarihlere baktım; 4 günlük gezi. Az sonra da muhasebeden çağırdılar. Gittim, elime 800 Lira tutuşturup “Harcırahın” dediler. Kendi kendime “Rüya mı bu yoksa… Gerçek olamayacak kadar güzel bir gün yaşıyorum” diye söylenerek parayı cebime koydum. Düşünebiliyor musunuz; öğretmen maaşının iki kat kadar para bu. Gerçi fazla mesailerle birlikte her ay 1000 Lira dolaylarında para alıyordum ama, bu 800 kâğıt bambaşka değer taşıyordu.

ANNEMİN İTİRAZI

Akşamı zor ettim. Servis aracından indikten sonra eve koşarak gelip anneme müjdeyi verdim. İlk tepkisi, “Nee!.. Uçak mı? Yok oğlum Allah korusun düşer, müşer sen otobüsle git!..” oldu. Zor ikna ettim. Sindiremediyse de sevincimi gördü, hevesimi kursağımda bırakmak istemedi. Birkaç dakikalık sessizlikten sonra aniden dönüp, “Gördün mü oğlum, bağdaki teyzenin falı çıktı!..” dedi. Tesâdüf müydü yoksa teyze gerçekten fincanı iyi mi okuyordu halâ çözebilmiş değilim.

(*) OKAT OTOBÜSÜ: Kent içi toplu taşıma Mustafa Okat tarafından işletilen otobüslerle yapılırdı.

PAZARTESİNE: MAHALLE HALKI YOLCU EDİYOR