İÇİMİZE DÖNELİM

    ÇGC Eski Başkanı Erdoğan Varol’un Kaleminden

İÇİMİZE DÖNELİM

Artık içimize dönmenin, daha doğrusu kendimize dönmenin zamanı geldi.

“Anılarımdan” ve “Anılara Devam” isimli yazılarımda Adana Belediye Başkanı Aytaç Durak’tan epey söz ettik. Bu arada Adana’daki ustam Aydın Remzi Yüreğir’i de rahmetle andık.  Şimdi de kendimle ilgili bir olayı paylaşmak istiyorum.

Yıllar sonra Aytaç Durak bana iş teklif etti. Adana Belediyesi Basın Bürosunun başına geçmemi istiyordu. Bu öneriyi bana arkadaşım Oğuz Baytok iletti.  O günlerde İstanbul’da olduğum için gidiş -geliş uçak bileti gönderildi. Adana’ya geldim. Otele yerleştim. Oğuz Baytok’u aradım. Konuştuk. Baytok’a, geçmişteki hesabın hålå kapanmadığını söyledim. Aytaç Durak’la yapacağım konuşmada, Aydın Abi’nin hakkını bir kez daha savunacağımı, Aydın abiden özür dilenmesi gerektiğini kendisine söyleyeceğimi belirttim. Oğuz Baytok “Tamam abi.” dedi…

Adana’da bir hafta beklediğim halde sayın Durak’la buluşamadık. Ve ben “beklediğim yeter” diyerek İstanbul’a döndüm. Uçaktayken telefonum çaldı. Baktım Aytaç Durak arıyor. Açtım: “Bir hafta bekledim görüşemedik. Onun için istanbul’a gidiyorum.” dedim. Durak, hiç birşey olmamış gibi davete icabet ettiğim için teşekkür etti. İşlerinin yoğunluğundan söz etti ve Adana Belediye Basın Bürosu için kimi tavsiye edeceğimi sordu. Aklımdan geçen ismi söyledim. Şimdi isim vermek istemiyorum. Adana dışında olduğum için Aytaç Durak’ın önerdiğim isimle çalışıp çalışmadığını bil(e)miyorm. Adana Belediye Tarihi incelenirse çalışan arkadaşımın adı hemen bulunabilir..

*****

İnsan anılarını yazarken bir hoş oluyor. Aklına, zihninin derinliklerinden fırlayan binlerce hatıra geliyor. Anılar aklında adeta raks ediyor. Acısı-tatlısı, önemlisi-önemsizi, ilgilendiğin-ilgilenmediğin, Kendinle-başkalarıyla ilgili bir sürü hatıra kafasının içinde dans etmeye başlıyor. Bu kez seçmek ihiyacını hissediyorsun. Bu da zor oluyor. Anılarını neye göre sıralayacağını bilemiyorsun! O zaman işi oluruna bırakıyorsun.

Değişik bir yol izleyeceğim bundan sonra. Daha önce yaptığım gibi, isimler üzerinden gideceğim. Alacağım önüme Çukurova Gazeteciler Cemiyeti üye kayıt defterini, yaşayan arkadaşlarımla ilgili anılarımı bir bir yazacağım. Bakalım nasıl bir manzara ile karşılaycağız. Şimdiye kadtar kötü bir durum çıkmadı ortaya. Ancak bundan sonra çıkabilir mi bilmiyorum? Bu arada, ölen arkadaşlarım da gelebilecek gündeme. “Ölenin arkasından kötü konuşmak olmaz” düsturu ve prensibi ile alacağım elime kalemi. Ancak bazılarının benim içimi acıttığını da söylemem gerek. Bir kaç kişi var ki, pırıl pırıl bir yaşamdan, inanılmayacak bir yalnızlık içine düşerek toplum dışına çıktı, hatta ve hatta akıl hastanelerine yattı.

Onları da anlatmaya çalışacağım.

Belki şunu söylemek daha doğrusu “kader” denilen olguyu insan eliyle hazırlıyor. Bunun dışına çıkmak mümkün mü? Onu da bil(e)miyorum!

Yine bir fotoğraf paylaşıyorum. Böylece “Mangal Yürekli” Ege Bagatur’u da anmış oluyoruz. Adana Belediye Başkanı Rahmetli Ege Bagatur’ın yaptığı bir basın toplantısında çekilmiş bu resim. Yucel Hançerli’nin 1974’de çektiği bir fotoğrafta Adana basın camiasını görmek mümkün..

Fotoğrafta. ben sırtı dönük olarak görünüyorum. Yanımda Yüzü görünmeyen Rahmetli Ahmet Sevinç de var. Altta en solda AA Bölge Müdürü Rahmetli Fuat Yazgan(onun da yüzü görünmüyor sayılır). Solda en üstte Belediye Fen İşleri Müdürü aynı zamanda Başkan Vekili rahmetli Şafak Eren.. Masada oturanlar, soldan itibaren Rahmetli Yıldırım Korkmazer, Özkan Gür, görünmeyen(sanırım) Bilal Tipi, Mehmet Yapıcı, daha sonra Diyarbakıra taşınan Ekrem Sunar, polisliğe geçen Ayhan Özdemir, “Keci” lakaplı Rahmetli İ. Nihat Geven ve Rahmetli Erman Erk…

Bu seferlik de bu kadar.

Kalın Sağlıcakla.

Pozantı Gazetesi’nde beni okumaya da devam edin…