ÇGC ESKİ BAŞKANI ERDOĞAN VAROL'UN KALEMİNDEN
KELE BAKIŞ
Meslek
yaşamımın büyük bir bölümü Adana’da geçti. Daha
önceki yazılarımda da bunu birkaç kez belirtmiştim. Tabii ki Adana ile ilgili,
oradaki meslek yaşamımla ilgili bir sürü anım var. Anılarımın acısı da var
tatlısı da. Ancak insan, beyninin yapısı
gereği, daha çok iyi ve güzel olanları hatırlıyor, onları anımsıyor.
Şimdi anlatacağım da onlardan biri.. Yıl
1975. Askerliğimi Bolu’da Komando olarak yapmış ve terhis olmuştum. Atanmam
yine Adana’ya yapıldı. Adana’da paket yayın yapan Adana televizyonu yayında.
Görevim muhabirlik, yönetmenlik…Televizyon, Belediye’nin arkasında iki katlı
bir binada bulunuyor. Yayın oradan antene çıkıyor.
O
günlerde TRT-1 falan yok. Televizyon vericileri birbirleriyle entegre değil.
Ankara, İstanbul, İzmir kendi başlarına yayın yapıyor. Adana da öyle. Başka
yerleri bilmiyorum.Ancak Adana’nın dışında, bir de Diyarbakır Televizyonunun
kuruluşuna gittiğim için, orada da paket yayın yapan bir verici olduğunu
biliyorum. Bir de Trabzon vericisini anımsıyorum.
Yine o günlerde, TRT’nin “Spor Stüdyosu” adlı meşhur bir
programı var. Sunucusu meşhur Tansu
Polatkan. Program Pazar akşamları, Ankara’da yayınlanıyor. Daha sonra filmler
Adana’ya gönderiliyor ve pazartesi günleri buradan antene çıkıyor. O günlerde
merkezi yayın olmadığı için, Ankara’da yayınlanan programlar Adana’dan izlenemiyor.
Biraz önce yazdım programın sunucusu Tansu
Polatkan. Ara sıra da İlhan(soyadı şu an
aklıma gelmiyor) diye bir arkadaşımız geliyor. Filmler elimize ulaşınca, haberlerin önemine göre, rahmetli arkadaşım
Enver Özalsancak ile, “sarma Makinası’
denilen basit bir aletle yayına hazırlıyoruz. Çünkü, bir gün de olsa bazı
haberlerin önemi artıyor, bazılarının ki azalıyor. Biz de haber sırasını ona göre
ayarlıyoruz.
Bir hafta kış başıydı sanırım, filmler
geldi. Ancak kar yağışı yüzünden Esenboğa’dtan uçak kalkamadığı için, sunucu
gelmedi. Ankara, “olmazsa bir özür
anonsuyla programı iptal ederiz” gibi bir mazeret üretmeye çalışırken, müdürümüz Aydın Remzi Yüregir “Erdoğan, çık programı sen sun” dedi.
Emir demiri keser. Çıktım. Herhangi bir aksaklık olmadan da işi başardım. Sunuculuk
görevim 1976 yılı sonuna kadar sürdü. Prıogramı bir kaç kez de rahmetli
arkadaşım İsmet Barlas sunmuştu.
Ankara’da
bu işten hoşnut kaldı ki, o günden sonra bir daha spiker göndermedi.
O günden sonra da “Güne Bakış” programının sunucusu efsane isim, “Can Akbel’e nazire olarak adımız “Kele Bakış” kaldı.
Hani yiğit namıyla yaşarmış. “Memnun değil misin?” diye sorarsanız,
yanıtım “Siz ne dersiniz?” olurdu...
İspat et derseniz, ekteki resmi gösteririm.
Fotoğrafı, ben yayındayken ekrandan rahmetli
Abdullah Yakar abim çekmiş, kaşesini de üstüne basmış.
Bu
seferlik de bu kadar.
Kalın
Sağlıcakla.
Pozantı
Gazetesi’nde beni okumaya devam edin.
