RUŞEN ÇAKIR

ÇGC ESKİ BAŞKANI ERDOĞAN VAROL’UN KALEMİNDEN

RUŞEN ÇAKIR

Ruşen Çakır’ı gazete okuyan bir çok kişi tanır. Ancak herhangi bir unutkanlığa karşı, kısaca Çakır hakkında bulduklarımı aktarayım:

“Çakır, 25 Ocak 1962 Hopa doğumlu. Laz. Galatasaray Lisesi’ni bitirdi. 1981 Şubat-1982 Ağustos arasını Hasdal ve Metris askeri cezaevlerinde tutuklu olarak geçirdi. Boğaziçi Üniversitesi’ni yarıda bıraktı. 1985 yılında Nokta Dergisi’nde gazeteciliğe başladı. Sırasıyla Tempo, Cumhuriyet, Milliyet, CNN Türk, NTV, Vatan ve Habertürk’te çalıştı. TESEV’de Demokrasi, Sivil Toplum ve İslam Dünyası Programını yönetti. Açık Toplum Vakfı Danışma Kurulu’nda görev yaptı. 2020 Galatasaray Ödülü’nü aldı. 20 Ağustos 2015’te yayına başlayan Medyascope’un kurucu yayın yönetmeni ve yazarı. Fransızca ve İngilizce bilen Çakır, yurtiçi ve dışında çok sayıda konferansa katıldı. Marmara Üniversitesi Fransızca Kamu Yönetimi Bölümünde “Çağdaş İslami Siyasi Düşünce ve Türkiye”, Buffalo New York Devlet Üniversitesi’nde “İslam, Demokrasi ve Sivil Toplum” dersleri verdi. Galatasaraylılar Derneği ve Galatasaray Kulübü üyesi olan Ruşen Çakır, yazar Müge İplikçi ile evli ve 1998 doğumlu Ali Deniz’in babası.”

Bunları neden anlattığımı da şöyle açıklayayım. Son iki üç yazımda, dilimin döndüğü kadar yerel medya konusunu ve gücünü anlatmaya çalıştım. Bu konuyu araştırırken karşıma Ruşen Çakır çıktı. Özgeçmişi yukarıda olan bu meslektaşımızın fikirleri çok özgün. Örneğin “Gazeteciler gladyatör değildir” diyor ve “Bir harbi gazeteciler var. Bir de ilişki gazetecileri” diyerek basını eleştiriyor. 

Ayrıca Ülkemizde gazetecilik yapmanın zor olduğunu söylüyor. “Bu ülkenin kırmızı çizgileri arasında gazetecilik yapmak zor. Belirli bir yerden sonra birtakım yöneticiler, “Az yapalım. Tekne yol alsın ama çok hız almasına gerek yok” diyor. İnsanlar artık ürkekler. Gazetecilik refleksleri köreliyor. Mesela kimin gidici olduğu konuşulurken, kıstas kötü yöneticilik veya kötü gazetecilik değil, insanların kiminle yakın ya da uzak ilişkilerde bulundukları oluyor. Bir harbi gazeteciler bir de ilişki gazetecileri var. Bütün gazetecileri ilişki gazeteciliğine dönüştürmeye çalışıyorlar.”

Bu arada kendilerine “Emeğe Saygı Grubu” diyen bazı gençler de, aşağıdaki fikirleri savunuyor. Fikirleri ve davranışları Çakır’a benzeyen gençler, kendilerini şöyle tanımlıyorlar: “Bu ülkede özgürlüğün bir bedeli olduğunun farkındayız. Basın Meslek İlkeleri’nin yol göstericiliğinde mesleğini yapmak isteyen biz gazeteciler, halkın haber alma özgürlüğünün hayata geçirilmesinde üstümüze düşenleri, bedeli ne olursa olsun yapmaya hazırız. Kalemleri sansüre-otosansüre maruz kalan, düşüncelerini özgürce ifade edemeyen, işsiz bırakılan hatta bu uğurda terörist damgası vurularak hapishaneye konulan meslektaşlarımıza ve gazetecilik onuruna sahip çıkacağımıza söz veriyoruz. Bu doğrultuda daha önce de dile getirdiğimiz taleplerimizi, gazetecilerin (ve gazeteciliğin) sorunlarının çözümü için önerilerimizi bir kez daha duyuruyoruz!”

Ne derseniz deyin,  yukarıdaki düşünceler bizi hem yüreklendiriyor, hem de hareketlendiriyor. Daha doğrusu bizi kendimize getiriyor.

 Bu seferlik de bu kadar.

Kalın Sağlıcakla.

Pozantı Gazetesi’nde beni okumaya devam edin.

 NOT: Ruşen Çakır hakkındaki bilgiler Medyaskop adlı kendi sitesinden alınmıştır.